Η «πέτρα της μάθησης», με χαρακτηριστική αντανάκλαση ινωδών εγκλεισμάτων, σε όλους τους κρυσταλλικούς άξονες. Θεωρείται ότι ενθαρρύνει την εξωστρέφεια και ευνοεί την κοινωνικότητα.
Η ονομασία του λίθου δόθηκε από τον γεωλόγο Abraham Gottlob Werner το 1786 και προέρχεται από τη λέξη απατώ, καθώς συχνά συγχεόταν με άλλα ορυκτά όπως ο ασβεστίτης, ο χαλαζίας, η βήρυλλος, ο διοπτάσιος κ.ά.
Ο απατίτης συνδράμει στην έμπνευση και θεωρείται πέτρα της μάθησης. Ενισχύει τη γνώση, τα ψυχικά χαρίσματα και εμβαθύνει το διαλογισμό. Μειώνει τη θλίψη και το θυμό. Δρα ευνοϊκά στις συναναστροφές, απομακρύνει την αρνητικότητα και ενθαρρύνει την εξωστρέφεια. Εξισορροπεί το υλικό, συναισθηματικό, νοητικό και πνευματικό σώμα και τα τσάκρα. Ειδικά, ο μπλε απατίτης ανοίγει το τσάκρα του λαιμού, διευκολύνοντας την ομιλία μπροστά σε ακροατήριο.
Aνήκει στα φωσφορικά ορυκτά και στο εξαγωνικό κρυσταλλογραφικό σύστημα. Συναντάται σε ημιδιάφανη μορφή και σε χρωματισμούς πράσινου, κίτρινου, μπλε, βιολέ και άσπρου και εμφανίζει συχνά τo οπτικό φαινόμενο του αστερισμού. Χώρες εξόρυξης του είναι το Μεξικό, η Νορβηγία, η Ρωσία και οι ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ο απατίτης συναντάται στη Σύρο και τη Σίφνο ως βασικό συστατικό του γλαυκοφανίτη, όπως και στη Θήρα σε μικρές κοιλότητες του σαντορινίτη μαζί με μαγνητίτη, αιματίτη και κεροστίλβη.
